YOLCULUĞUM (1)

Zor sınavların ardından sorgularken hayatı, görmüştüm büyük resimdeki o boşluğu. Ağlamaklı ve iyice sıkışmış hissettiğim o an tek bir cümle geçti aklımdan. '' Her şeyim var ama hiçbir şeyim yok''. Evet her şeyim vardı ama hepsi birer hiçti. Çünkü içinde ben yoktum. Peki ''ben kimdim?'' İşte bu soruyla başladı her şey. Uğrunda vazgeçtiklerimi düşündüm sonra. Uğrunda vazgeçtiklerimin beni getirdiği yere baktım ve ben, ben değildim artık. Kendime bu kadar yabancılaştığımı görünce bir çift gözyaşı süzülüverdi istemsizce. Tüm hayatım bir filmin kareleri gibi dizildi peşi sıra. Saatler günleri kovalarken artık toparlanmanın zamanı gelmişti. Başkalarının estirdiği rüzgarın etkisiyle savrulurken bir o yana bir bu yana artık kendi rüzgarımı estirme zamanı gelmişti. Sil baştan başlamalıydı her şey. Kokuşmuş davranışlar, çürümüş düşünceler... her biri çöp olmuştu artık.

Kendimi arama yolculuğuna hazırdım ve bana ben olduğumu hissettirecek şeyleri özenle istifledim zihnimin valizine...

Ne diyordu Yunus bir ben var benden içeri. Görünen benin içindeki beni arama niyetiyle çıktığım bu yol uzun, çok uzun. Ve zahmetli ama bir o kadar da keyifli. Kendimi keşfediyorum an be an, bazen canım acıyor, anlamaya başlayınca kabul ediyorum. Her şeyi ve herkesi olduğu gibi ama önce kendimi. Yaralarıma dokunuyor hayat, bak burası yaralı iyileştir diyor. Öfkelenme, sakin ol çünkü orada sen varsın, aç gözlerini ve bak daha derine...

Kendini sev diyordu bir üstad çünkü ancak kendini seversen ulaşabilirsin gerçek sevgiye. Sevgi emek istemez miydi? İsterdi ya... Birini sevmenin onun için ömrünü feda etmek olmadığını anladığımda epeyce hırpalanmıştım. Ve nefes alamaz olduğumda anladım bu hayatın benim olduğunu, sadece benim. Doğru da benim yanlış da, sevgi de benim nefret de...

Kendi karanlığımı aydınlatmaya çabalarken, diyar diyar gezen bir kaşif gibi dolaşıyorum düşünce labirentimde. Orası bazen karanlık, bazen dik bir yokuş, bazense bir vaha... açılan her kapıda biraz daha yaklaşıyorum kendime, adım adım ve sakince... kimi zaman korkuyorum ve korktuğumun yine kendim olduğunu anladığımda hislerim düşüncelerime, düşüncelerim anlamlarıma eşlik ediyor ve hayat diyorum ne de güzel akıyor.